قاضی عمده الدین ابو عبدالله محمد بن عبدالرزاق ساوی ( م. 567 ق)

تنی چند از نام آوران ساوه در طول تایخ

قاضی عمده الدین ابو عبدالله محمد بن عبدالرزاق بن شیخ الشیوخ عبدالله الا عرج ساوی از قاضیان وواعظان شهر ساوه درقرن ششم هجری است در قدرت وعظ وخطابه کم نظیر بوده است

عماد اصفهانی در کتاب {خریده } از او یاد کرده ودرباره او گفته ( در  وعظ به فارسی فصیح بوده  عبادی { مظفر بن اردشیر ولادت 491 ق} اغ از بعضیاز آن ها خوش آمده وبر نوادر واعاجیب آن  خندیده است  واعظ شهیری بوده که کلام مسحوع گوید من ( عماد اصفهانی) در جمادی الا ولی سال 549 ق) اودر همدان دیدار کردم واز شعر وی یاداشت کردم

 تنبه  لنوم  الدهر  قبل انتباهه                   فقد  عنا  البرد و انتبه   الورد

ولا تد عن  الا   یوما  الی   غد                    فانک  لاتدری  بماذا  غد  یغدو

ظاهر ا قاضی عمد الدین ساوی همان قاضی عمده ساوی است که عبدالجلیل قزوینی از او یاد گرده وحکایت سخنرانی پرشور وی رادر تعزیرات ابا عبد الله الحسین (ع) در مسجد جامع طغرل ری درحضور بیست هزار شنونده نقل کرده است {وقاضی عهده ساویی حننیفی که صاحب سخن و معروف است در جامع ظرل با حضور  بیست هزار آدمی این قضه به نوعی گفته واین تعزین به صفتی  داشت از سر رهنه کردن در بدن که مانند آن نکرده بودند ومصنف کتاب اگر رازی است دیده باشد وشنود

عماد اصفهانی  در کتاب خریده به دنبال گفتار خود درباره قاضی  عمده الدین گفته که (( اورا بغداد  در سال 555 دیدار کردم ووی در آن  شهر وفات یافت

منابع 

ابن فوطی تلخیص مجمع الاداب ج 4 ص 2- 891 قسمت دوم تحقیق  دکتر مصطفی جواد عبدالجلیل قزوینی  النقص ص 372 

------------------------------------

نامه ساوه: مجموعه مقاله های ساوه پژوهی

دکتر مرتضی ذکایی ساوجی

صفحه - 280

---------------------------------

تهیه کننده /محمد شرافت ساوجی شنبه 10خرداد  1399