پایگاه حکیم ان سهلان ساوجی در زمین شناسی در قرن ششم ه-ق

حکیم زین الدین عمربن سهلان ساوی

که در ادامه شرح احوال وآثار اوخواهد نگاشت .کتابی ساخته ( دربیان عجایب صنع الهی درچیز هاییکه درهواتولد کند ازمبغ وباران وبرف وتگرگ ورعد وبرق وصاعقه وباد ستاره که ریخته شوند وغلامت هایروشن سرخ وسیاهکه درهواپدیدآیند ونیزبیان بعضی چیز هاکه درزیر زمین وروی زمین تولد کننداز چشمه ها آب وکاریز وکوهپایه زلزله وچیز هایکه درمعدن ها خیرزند چون زروسیم وغیرآن ازسیمات وگوگردوزاگ ونمک مانند آن وبه لفظ پارسی این معانی بیان کرده وکتاب خودرا الرسالهالسنجریه فی الکاینات العنصریه نامید است.

در این آرا وونظریات وی بررسی خواخد شد. ادامه دارد ...

نامه ساوه: مجموعه مقاله های ساوه پژوهی
مرتضی ذکایی ساوجی (گردآورنده)

کتاب 450 -470
تهیه کتتده / محمد شرافت ساوجی26بهمن 1397

ابن سهلان ساوی، عمر بن سهلان

زين‌الدين عمر بن سهلان ساوى، قاضى، حكيم و منطقى نام‌آور قرن 6ق / 12م، است. اطلاعات ما درباره زندگانى او بسيار اندك است. همین اندازه مى‌دانيم كه مدت‌ها در زادگاه خود، ساوه، عهده‌دار منصب قضا بود و سپس به علت نامعلومى از این كار دست بازداشته و از ساوه به نيشابور رفته و همان جا ماندگار شده است. از این پس، وى در نيشابور به تحصيل و تحقيق و مكاتبه و مراوده با دانشمندان مشغول بوده و از راه استنساخ كتب، مخصوصاًً آثار ابن سينا، روزگار مى‌گذرانيده است. ابن سهلان، چنان‌كه خود مى‌نویسد بيشتر عمر را «در پرورش انواع علوم به سر برده است، چه آنچه به علوم شرع تعلق دارد و چه آنچه به علوم حكمت».

عمر بن سهلان ساوی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

زین الدین عمر بن سهلان ساوی، قاضی، حکیم و منطقی نام آور قرن ۶ ق/ ۱۲ م، است.

اطلاعات ما درباره زندگانی او بسیار اندک است. همین اندازه می‌دانیم که مدت‌ها در زادگاه خود، ساوه، عهده‌دار منصب قضا بود و سپس به علت نامعلومی از این کار دست بازداشته و از ساوه به نیشابور رفته و همان‌جا ماندگار شده است. از این پس، وی در نیشابور به تحصیل و تحقیق و مکاتبه و مراوده با دانشمندان مشغول بوده و از راه استنساخ کتب، مخصوصا آثار ابن سینا، روزگار می‌گذرانیده است. ابن سهلان، چنان که خود می‌نویسد بیشتر عمر را «در پرورش انواع علوم به سر برده است، چه آنچه به علوم شرع تعلق دارد و چه آنچه به علوم حکمت».

سال تولد و وفات او به درستی معلوم نیست؛ تنها نکته روشن این است که وی معاصر سلطان سنجر سلجوقی (۵۱۱- ۵۵۲ ق) بوده و یکی از کتاب‌های خود، «الرسالة السنجریة فی الکائنات العنصریة» را به نام او کرده است. منابع متاخر، بی‌آنکه به ماخذی استناد کنند، سال وفات او را ۵۴۰ ق/ ۱۱۴۵ م نوشته‌اند، اما بیهقی که خود با او دوستی و مراوده داشته و در ۵۶۵ ق، وفات یافته است، اشاره‌ای به تاریخ درگذشت وی نمی‌کند و فقط می‌گوید با او رفت و آمد داشتم و او را دریای مواجی از دانش‌ها یافتم. به نوشته بیهقی- که قدیم‌ترین ماخذ درباره اوست- پس از مرگ ابن سهلان، در مراسم سوگواری او در ساوه، کتابخانه‌اش آتش گرفت و در این آتش‌سوزی برخی از مصنفات خود وی نیز از میان رفت.